Αγαπητέ Άγιε Βασίλη.
Αποφάσισα και εγώ να σου ζητήσω κάτι αυτά τα Χριστούγεννα. Μόνο που εγώ δεν θα στα γράψω αλλά θα στα δείξω...
Για φέτος λοιπόν θα ήθελα:
1. Οι μαθητές, φοιτητές, πολίτες που ακόμα πολεμούν για μια αλλαγή.
2. Οι αστυνομικοί που ακόμη πιστεύουν ότι επιτελούν λειτούργημα.
3. Η κυβέρνηση που ακόμη πιστεύει ότι κυβερνά τούτη εδώ τη χώρα
4. Ο Καραμανλής που όπως υποστήριξε άργησε να καταλάβει το σκάνδαλο του Βατοπεδίου (τι άλλο θα ακούσω θεέ μου).
5. Το πόσο κουραστήκαμε να λέμε τη φράση:"από το κακό στο χειρότερο".
6. Το ότι σήμερα είναι παγκόσμια μέρα για τους μετανάστες. Περισσότερο από 10.000 άνθρωποι έχουν πεθάνει στην προσπάθεια τους να έρθουν στην Ευρώπη από το 1993 μέχρι το πρώτο τρίμηνο φέτος. 10.000 ψυχές θέλησαν να βρούν μια καλύτερη ζωή και πέθαναν.
7. Η εκπομπή του Λαζόπουλου την περασμένη Τρίτη. Όσα θέλαμε να ακούσουμε, από αυτούς που θέλαμε να ακούσουμε, με τον τρόπο που θέλαμε να τα ακούσουμε.
8. Η πρωτοτυπία συνθημάτων από την νεολαία:
«Τα γκαζάκια δεν είναι μόνο για καφέδες».
(οδός Παπαδιαμαντοπούλου, Αθήνα)
«Μην τα περιμένετε όλα από την Αστυνομία. Χτυπηθείτε μόνοι σας».
(Παπασωτηρίου, οδός Στουρνάρα, Αθήνα)
«Αν τα λάθη διδάσκουν, τότε έχω καταπληκτική μόρφωση».
(οδός Μπενάκη, Αθήνα)
«Το καλύτερο σχολείο που φωτίζει είναι αυτό που καίγεται».
(4ο Λύκειο, Καλαμάτα)
Ο δρόμος είχε την δική του ιστορία
!
1) Όλα αυτά που συνέβησαν τις τελευταίες μέρες. ΄Ενας θάνατος, ένας ξεσηκωμός, μια πολιορκημένη χώρα, μια άχρηστη (για πολλούς λόγους) πολιτική ηγεσία και ούτε μια συγνώμη. ΄ΟΧΙ κενή και τυπική αλλά ουσιαστική. Μια συγνώμη σε όλους μας.
2)Οι εντολές του Υπουργείου Παιδείας προς τους εκπαιδευτικούς διευθυντές μετά τα γνωστά σε όλους επεισόδια.
- Χαλαρότερες συνθήκες διδασκαλίας στις τάξεις.
- Περισσότερες εξορμήσεις ψυχαγωγικού χαρακτήρα.
ΕΛΕΟΣ!!!! Άλλο ένα προεδευτικό και πολλά υποσχόμενο μέτρο!!
3)Οι δηλώσεις του κ.Κούγια: "Το αν έπρεπε να πυροβολήσει ή όχι ο αστυνομικός, το αν έπρεπε ή όχι να χαθεί αυτό το παιδί, και αν θα πρέπει και ποιο αδίκημα να αποδοθεί στον αστυνομικό, θα το κρίνει η δικαιοσύνη". Πείτε μου πια δικαιοσύνη σε τούτη εδώ τη χώρα έχει την αρμοδιότητα να κρίνει το πότε είναι θεμιτός ο θάνατος ενός 15χρονου, γιατί θα τρελάθώ. Σαν δεν ντρεπόμαστε λιγάκι.
4) Οι τρομερές σημειολογικές προσεγγίσεις με θέμα: "Το φλεγόμενο Χριστουγεννιάτικο δέντρο, στην πλατεία Συντάγματος".
5) 10 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ. Η ημέρα αφιερωμένη στα ανθρώπινα δικαιώματα. Καλό είναι να τις θυμόμαστε τέτοιες μέρες.. Ειδικά με όλα αυτά που γίνονται.
6) ΤΟ ΔΙΑΔΗΛΩΝΕΙΝ ΕΣΤΙ ΦΙΛΟΣΟΦΕΙΝ!!!!
Διαδήλωση είναι να σηκώνεσαι από τον καναπέ σου για να εκφράζεις τις απόψεις σου, την δυσφορία σου, για να δείξεις ότι δεν θα αφήσεις να περάσει το άδικο.
Διαδήλωση είναι να γίνεσαι ένα με του άλλους και να μην φοβάσαι μην σε δει η μαμά σου, μην σε στιγματίσουν, μην φας κανένα δακρυγόνο.
Διαδήλωση είναι το επαναστατικό όπλο της ειρήνης, που όλοι μας έχουμε για να προστατεύσουμε όχι μόνο τον εαυτό μας αλλά και τους ανθρώπους γύρω μας.
Διαδήλωση είναι η υποχρεωτική μας θητεία στο δρόμο για ένα καλύτερο αύριο.
Διαδήλωση είναι φυσική ανάγκη, αίσθημα της αυτοσυντήρησης.
Διαδήλωση δεν είναι αντίποινα, δεν είναι φωτιές, πλιάτσικο και καταστροφές.
Η διαδήλωση είναι ένα σύνθημα για να νικά τον φόβο και όχι για να τον δημιουργεί.
BILLY T.
ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ.
"'Όσο η Αστυνομία οπλίζει τόσο εμείς θα βρισκόμαστε στα πεδία της μάχης και του αγώνα απέναντι στον φασισμό της κάθε εξουσίας."
"Εμείς δεν θέλουμε τυφλή βία και καταστροφές. Θέλουμε να σταματήσει αυτή η ξεφτίλα, να μας κλέβουν τα όνειρά μας και να πυρπολούν το μέλλον μας"
"Σχολεία όχι βόμβες, λεφτά για την παιδεία όχι σε τράπεζες και F16."
"Εάν χαθεί ένα παιδί και δεν κατέβουμε στο δρόμο σημαίνει ότι όλα τελειώσαν, δεν υπάρχει μέλλον."
Η Λίστα θυμάτων της αστυνομικής βίας.
1980 - Δολοφονούνται από αστυνομικούς η Σταματίνα Κανελλοπούλου και ο Ιάκωβος Κουμής.
1985 - σκοτώνεται από "αστυνομικό" πυροβολισμό η Αμερικανίδα Κάθριν Τζον Μπουλ.
1985 - Μιχάλης Καλτεζάς
1986 - πυροβολήθηκε ο 17χρονος Μανώλης Κανδανολέων
1990 - 15χρονος Δημήτρης Κίκερης
1993 - Γιάννης Τζίτζης
1994 - Θοδωρής Γκίακας
1996 - Φαντίλ Ναμπούζι
1996 - Τάσος Μουράτης
1998 - Ηλίας Μέξης
1998 - Μάρκος Μπουλάτοβιτς
2000 - Σωτήρης Καρτσιώτης
2000 - Νικόλαος Λεωνίδης
2001 - Μαρίνος Χριστόπουλος
2001 - Σεντγάκ Σελκίνο
2003 - Ηρακλής Μαραγκάκης
2008 - Αλέξης Γρηγορόπουλος
συνεχίζεται.....
Αλήθεια ποιος φταίει για όλα αυτά; Μόνο θύματα βλέπω, μόνο καταστροφές. Όχι δεν ήταν αστυνομική ταινία, αυτό που έβλεπα το Σ/Κ στην τηλεόραση. Ήταν η πραγματικότητα. Ωχ θέε μου! Δεν θέλω άλλο αυτήν την κοινωνία. Δεν θέλω άλλο να ζήσω με αυτούς. Θέλω να φύγω. Θέλω η παραπάνω λίστα να μιλούσε για αθλητισμό και τέχνη και όχι για θύματα.
Άγιε μου Βασίλη (αν τελικά υπάρχεις) για φέτος τα Χριστούγεννα θέλω να μου φέρείς μια μαγική σκούπα. Μια σκούπα που να μαζεύει όλες τις καταστροφές. Μια σκούπα που να καθαρίζει όλα τα σκουπίδια (που νομίζουν ότι μπορούν να σκοτώνουν).
Υ.Γ Σταμάτα επιτέλους να κάνεις δώρο καουμπόιδες, πολεμιστές και ψέυτικα όπλα.. ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ;;;
1) Η τραγωδία στην Βομβάη... (από το κακό στο χειρότερο η ανθρώποτητα)
2) Το "κάρφωμα" των πολιτικών που πάει σύννεφο στην εξεταστική. (ούτε τα παιδάκια του δημοτικού δεν κάνουν έτσι)
3) Η πρόταση της Γερμανίας να μπει η Τουρκία στους G8!!
4) H 1η Δεκεμβρίου. Παγκόσμια Μέρα κατά του AIDS!
5) Το ότι όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη χορηγούν ιθαγένεια στα παιδιά μεταναστών, εμείς συζητάμε για πενταετή άδεια παραμονής...
" Με ρωτάνε συνέχεια από που είμαι, τους λέω ότι γεννήθηκα εδώ και μου λένε δεν είσαι ξένος;. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι δεν είμαι έλληνας. Είναι θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κοινωνικής αποδοχής. Νιώθω μπερδεμένος. Από τη μια πιστεύεις και νιώθεις ότι είναι δική σου πατρίδα και από την άλλη να μην σε δέχονται όπως το περίμενες. Η κοινωνία είναι ανοιχτή και κλειστή ταυτόχρονα" Δήλωση του Χάρη Ντεγκράτ. Ο Χάρης γεννήθηκε εδώ πριν 30 χρόνια.
6)Η πρώτη φάση του στολισμού της Αθήνας. Όλα τα λεφτά!! (από πολλές απόψεις)
Billy T.
Το μέλλον της Ευρωπαϊκής πληροφόρησης είναι υπόθεση συλλογική. Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξαν οι ομιλητές στην συζήτηση που πραγματοποιήθηκε τη Πέμπτη 27 Νοεμβρίου, με θέμα: «Η ευρωπαϊκή πληροφόρηση στη τηλεόραση: Γενική ή εξειδικευμένη;».
Στην αίθουσα της παλιάς Βουλής έξι εκπρόσωποι Ευρωπαϊκών καναλιών (France 24, Euronews, DeutscheWelle, RAI, NET και το ελληνικό κανάλι της Βουλής) κατέθεσαν τις απόψεις τους για το μειωμένο ενδιαφέρον που παρουσιάζουν τα εθνικά κανάλια για τις Ευρωπαϊκές ειδήσεις. Ο προβληματισμός βασίστηκε στο ερώτημα του κατά πόσο οι ειδήσεις της Ευρώπης είναι εξειδικευμένες και απευθύνονται σε ένα συγκεκριμένο κοινό ή είναι κάτι που αφορά όλους. «Φυσικά και μας αφορούν. Το πρόβλημα είναι πως αυτά τα θέματα είναι δύσκολα για την τηλεόραση» δήλωσε η Αρχισυντάκτρια του τηλεοπτικού σταθμού Euronews, Gardenia Trezzini ενώ η κ. Αλεξία Κουλούρη, επικεφαλής του τομέα ενημέρωσης του τηλεοπτικού σταθμού της Βουλής Βουλή Τηλεόραση, πρόσθεσε για το ίδιο θέμα: « Οι ευρωπαϊκές ειδήσεις αντιμετωπίζονται ως εξειδικευμένες γιατί οι πολίτες δεν είναι πληροφορημένοι. Χρειάζεται να γίνει μια απλούστευση ειδικά για του νέους, για τους οποίους η Ευρώπη φαντάζει μακρινή και βαρετή». Βέβαια, υποστήριξε πως είναι ενθαρρυντικό το ότι οι νέοι Έλληνες ενδιαφέρονται για τα θέματα αυτά σε ποσοστό 57%, σε σχέση με τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης που συχνά δεν ξεπερνούν το 46%.
Μια άλλη διάσταση στη συζήτηση έδωσε ο κ. Αντώνης Αλαφογιώργος, δημοσιογράφος της ελληνικής κρατικής τηλεόρασης ΝΕΤ, ρίχνοντας το βάρος στους δημοσιογράφους και γενικά στα Μ.Μ.Ε. «Το πρόβλημα δεν είναι οι διαφορές ανάμεσα στα κράτη αλλά σε αυτούς που παρέχουν την πληροφορία. Αυτοί θα ξεκινήσουν την αλλαγή».Με βάση τη σκέψη αυτή, όλοι αναγνώρισαν την ευθύνη που έχουν οι δημοσιογράφοι και εξέφρασαν την προβληματική για το πως μπορούν (οι δημοσιογράφοι) να κάνουν τις ειδήσεις πιο ελκυστικές για το κοινό.
Με βάση λοιπόν τους παραπάνω προβληματισμούς, οι παρευρισκόμενοι κατέληξαν σε κάποια συμπεράσματα. Συγκεκριμένα, συμφώνησαν πως αρχικά πρέπει να υπάρξει αλλαγή στην νοοτροπία τόσο των τηλεθεατών όσο και των Μ.Μ.Ε. Χρειάζεται παιδεία για να 
υπάρξει μια συλλογική ταυτότητα και συναίσθηση. Η Ευρώπη πρέπει πια να αντιμετωπίζεται ως δική μας και όχι σαν μια ξένη υπόθεση. Οι ευρωπαϊκές ειδήσεις δεν είναι των άλλων αλλά δικές μας. Πρέπει επίσης να δημιουργηθούν τα πλαίσια, έτσι ώστε να υπάρξουν κανάλια που θα ασχολούνται με θέματα που αφορούν την Ευρώπη. Με θέματα που θα τραβούν το ενδιαφέρον και θα γίνονται κατανοητά από τον περισσότερο κόσμο. Να γίνει επένδυση σε νέες τεχνολογίες. Να γίνει μια συλλογική προσπάθεια. Μια προσπάθεια με το σύνθημα: Μην σκοτώνετε την Ευρώπη!
Η συζήτηση αυτή έγινε στα πλαίσια της ημερίδας «Ευρωπαϊκές Ειδήσεις και Τηλεόραση».
Το ρεκόρ του πολιτικού που διαγράφηκε δύο φορές από τον ίδιο πρόεδρο κόμματος, κατέχει από της 10 Νοεμβρίου 2008 ο ανεξάρτητος πλέον πολιτικός Πέτρος Τατούλης. Μέσα σε εποχή κρίσης (οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής) ο βουλευτής της Αρκαδίας αποφάσισε , όπως ο ίδιος υποστηρίζει, να τα πει έξω από τα δόντια και να πληρώσει τις συνέπειες.
Ιστορικό.
Ο Πέτρος Τατούλης, γεννήθηκε στο Καστρί Κυνουρίας το 1953. Σπούδασε ιατρική στο πανεπιστήμιο Αθηνών και εργάστηκε ως ιατρός χειρούργος. Το 1986 πήρε την ειδικότητα του γενικού χειρουργού. Εργάσθηκε στο Αρεταίειο Νοσοκομείο και στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Πειραιώς. Το 1983 διετέλεσε πρόεδρος του Συλλόγου εργαζομένων στο Παναρκαδικό Νοσοκομείο Τριπόλεως. Είναι παντρεμένος και έχει τέσσερα παιδιά.
Το 1990 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Αρκαδίας με τη Νέα Δημοκρατία και έκτοτε συνεχίζει να εκλέγεται με το ίδιο κόμμα στις εκλογές του 1990, του 1993, του 1996, του 2000 και του 2004.
Το Έργο.
Πέρα από βουλευτής της Αρκαδίας, ο Πέτρος Τατούλης πέρασε παράλληλα και από άλλα πόστα. Μεταξύ των άλλων το Μάρτιο του 2004 διορίζεται υφυπουργός Πολιτισμού. Μια θέση που την κράτησε ως το 2006. Πολλοί τον κατηγόρησαν τότε για αδράνεια. Η αλήθεια είναι πως όσο ήταν υφυπουργός υπέστη διπλή πολιτική μείωση: αφενός, επωμίσθηκε βαριά ευθύνη σε ένα υπουργείο στο οποίο ωσεί παρών υπουργός ήταν άλλος, ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Άρα τις επικρίσεις για στρατηγικές αστοχίες και μείζονες επιλογές τις εισέπραττε ο υφυπουργός• ο υπουργός-πρωθυπουργός ήταν στο απυρόβλητο. Αφετέρου, πολύ σύντομα βρέθηκε και υπό δεύτερη επιτροπεία, ταπεινωτική: ο γενικός γραμματέας Χρήστος Ζαχόπουλος, άνθρωπος του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος, αυτονομημένος και ισχυρός, έκανε τη δική του πολιτική και διαχειριζόταν τα κρίσιμα κοινοτικά κονδύλια. Στον φιλελεύθερο υφυπουργό απέμειναν τα εγκαίνια και η αρθρογραφία.
Η πρώτη ρήξη.
Η πρώτη ρήξη ανάμεσα στο βουλευτή και στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας ήρθε στις 2 Απριλίου 1998. Τότε είχε διαγραφεί από τη Ν.Δ. μαζί με άλλους έξι βουλευτές γιατί δεν είχε ακολουθήσει την κομματική πειθαρχία που είχε επιβάλει ο αρχηγός της Ν.Δ. Κ. Καραμανλής στην ψηφοφορία του νομοσχεδίου για τις ΔΕΚΟ. Οι άλλοι έξι ήταν: Γιώργος Σουφλιάς, Αναστάσιος Παπαληγούρας, Στέφανος Μάνος, Βασίλης Κοντογιαννόπουλος, Νίκος Κάκκαλος και Γιώργος Παναγιωτόπουλος.
Η πρώτη κρίση ξεπεράστηκε και ο Αρκάς Τατούλης το 2000 επέστρεψε στην κομματική παράταξη. Κανείς όμως δεν φανταζόταν την συνέχεια.
Η ρήξη – 2ος γύρος.
Τα πράγματα άρχισαν να οξύνονται και πάλι μετά το σκάνδαλο «Ζαχόπουλου». Όταν ο Ζαχόπουλος έπεσε, ο Τατούλης μίλησε. Μίλησε δημοσίως και σκληρά. Έκτοτε δεν σταμάτησε. Σταδιακά μετετράπη στην ενοχλητική φωνή του κοινού νου για την Ν.Δ, η οποία ήδη κλυδωνιζόταν σφοδρά από σκάνδαλα και παραιτήσεις υπουργών. Κατά κάποιο τρόπο, έγινε ο Γρύλλος του Πινόκιο.
Έκτοτε ξεκίνησε και η σκληρή κριτική προς την κυβέρνηση. Κριτική που την διοχέτευε μέσα από το blog του και τις συνεντεύξεις του.
4 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2008, από το blog του στόχευσε το ζεύγος Ρουσόπουλου - Ζαχαρέα.
«Να βρούμε την τόλμη να κατονομάσουμε συγκεκριμένα τους λίγους εκείνους που μπήκαν στην πολιτική φτωχοί και σήμερα υπερηφανεύονται δεξιά και αριστερά για τα βαθιά τους πλούτη, χρεώνοντάς τα -πού αλλού- στις συζύγους τους και στις ευγενείς καταβολές τους».
27 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2008, στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, που έγινε εκτάκτως σε μια προσπάθεια να σταματήσει η εσωστρέφεια με αφορμή την υπόθεση της Μονής Βατοπεδίου: «Μίλησα αυστηρά πολιτικά. Δεν εισακούστηκα. Και το γεγονός ότι επέλεξα να τα πω σε εσάς τον ίδιο, κύριε πρόεδρε, κανείς δεν έχει άλλοθι να λέει ότι δεν γνώριζε, κανείς δεν μπορεί να παριστάνει τη φυλακισμένη στον Πύργο βασιλοπούλα».
Πολλοί είναι αυτοί που αισθάνονταν ενοχλημένοι από την κριτική του. Τα σενάρια περί διαγραφής ήταν έντονα. Βέβαια τα πράγματα ήταν δύσκολα για τη κυβερνώσα παράταξη, η οποία δεν ήθελε να χάσει άλλη μια έδρα κλονίζοντας την αυτοδυναμία της στη Βουλή. Αφού με τη διαγραφή του θα έπεφταν στο οριακό σημείο των 151 εδρών. Οι δισταγμοί όμως ξεπεράστηκαν και στις 10 Νοεμβρίου ο Πέτρος Τατούλης διαγράφεται από την Νέα Δημοκρατία.
Τατούλης – Πρόσωπο της επικαιρότητας.
Έκτοτε ο ίδιος αναδεικνύεται σε πρόσωπο της επικαιρότητας. Αν και αιφνιδιασμένος από αυτήν την απόφαση, συνεχίζει ως ανεξάρτητος βουλευτής το πολιτικό του έργο. Εξακολουθεί να ασκεί κριτική στην κυβέρνηση, να δίνει συνεντεύξεις και να δημιουργεί μία ατμόσφαιρα μυστηρίου γύρω από το επόμενο βήμα του. Κάποιοι ζητούν να παραιτηθεί από την έδρα του (κάτι που ο ίδιος δεν είναι διατεθειμένος να κάνει). Κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν ότι θα δημιουργήσει το δικό του κόμμα.
Βασικό στοιχείο του βουλευτή από την Αρκαδία είναι η ηρεμία που τον διακατέχει. Αν και βρίσκεται το μάτι του κυκλώνα δεν χάνει την ψυχραιμία του. Σε όλες του τις δημόσιες εμφανίσεις, είναι μετρημένος χωρίς στοιχεία υπερβολής και εντυπωσιασμού. Στις συνεντεύξεις του παρουσιάζεται καυστικός αλλά και πάντα προσεκτικός στα λόγια του. Φαίνεται ότι χειρίζεται καλά το επικοινωνιακό παιχνίδι ιδιαίτερα τώρα που οι συνθήκες είναι ιδιαίτερα δύσκολες για αυτόν.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα από την πιο πρόσφατη συνέντευξη στην εφημερίδα Αγγελιοφόρος : «Συνεχίζετε πολλοί να με ρωτάτε πώς αισθάνομαι μερικές ημέρες μετά τη διαγραφή. Αισθάνομαι πολύ καλά. Δεν έφυγα εγώ από τη Νέα Δημοκρατία, ούτε είμαι εγώ ο υπεύθυνος για την σημερινή εικόνα. Άλλωστε, τα όσα είχα κατά καιρούς επισημάνει ως λάθη στον πρωθυπουργό (από την περίοδο του υπουργείου πολιτισμού έως σήμερα) δυστυχώς επαληθεύονται. Ήμουν και είμαι απόλυτα δεσμευμένος στις αρχές της κεντροδεξιάς και στις αξίες της Νέας Δημοκρατίας, όπως τις εξέφρασε ο Καραμανλής το 2004. Δεν εξέθεσα εγώ την παράταξη, ούτε οι Έλληνες που μας εμπιστεύθηκαν να πάμε τον τόπο μπροστά. Δεν κρίθηκα ανεπαρκής στο έργο μου».
ΤΑΤΟΥΛ-ΙΑΔΑ
Αρκετοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν πως η υπόθεση Τατούλη δεν θα απασχολούσε σε τέτοιο βαθμό την κοινή γνώμη αν η κυβερνητική πλειοψηφία δεν ήταν οριακή, αν η αποχώρησή του δεν απειλούσε την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία της κυβέρνησης Καραμανλή. Αναμφισβήτητα όμως ο ίδιος αποτελεί ένα πρόσωπο που ξέρει να προκαλεί. Τα κίνητρα του μόνο ο ίδιος τα γνωρίζει. Εμείς, το μόνο που έχουμε να κάνουμε, είναι να αφήσουμε το χρόνο να δείξει το μέλλον του κ. Πέτρου Τατούλη. Το τέλος της «Τατουλιάδας».
Την 1η Δεκεμβρίου την έχουμε αφιερώσει στον αγώνα κατά του AIDS. Μια ημέρα που μας θυμίζει πως ο έρωτας δεν είναι μια απλή υπόθεση, αλλά μια ανώτερη διαδικασία που απαιτεί φροντίδα και προσοχή.
Στις 25 Νοεμβρίου ανακοινώθηκαν τα στοιχεία του Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (ΚΕΕΛΠΝΟ) για το 2008. Σύμφωνα με τον ΚΕΕΛΠΝΟ, επικίνδυνη αύξηση παρουσιάζουν και φέτος τα νέα κρούσματα ανθρώπων που μολύνθηκαν από τον ιό HIV που προκαλεί το AIDS στη χώρα μας, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Η αύξηση αναμένεται να συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια και αφορά κυρίως ομοφυλόφιλους άντρες. Οι ειδικοί κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και τονίζουν την ανάγκη να αυξηθεί η ενημέρωση και τα μέτρα πρόληψης για να σταματήσει ο εφησυχασμός. «To AIDS δεν είναι ένας εφιάλτης που πέρασε, δεν είναι κάτι που πρέπει να το βάλουμε στο πίσω μέρος του υποσυνείδητου. Παραμένει επίπεδο μία απειλή για τη δημόσια υγεία εφόσον επικρατήσει ο εφησυχασμός»
Στην Ελλάδα φέτος η αύξηση των νέων μολύνσεων αναμένεται να ξεπεράσει το 25% και να κυμανθεί γύρω στο 28%, σύμφωνα με τους ειδικούς, που τονίζουν την ανάγκη για διαρκή ενημέρωση του πληθυσμού. Οι ειδικοί επισημαίνουν τη γενικότερη αύξηση των σεξουαλικώς μεταδιδόμενων νοσημάτων, καθώς και την επανεμφάνιση της σύφιλης, ειδικά σε οροθετικούς ασθενείς. Η αύξηση στη χώρα μας οφείλεται και στο φαινόμενο της σωματεμπορίας που χρόνο με το χρόνο γίνεται εντονότερο. 
Αύξηση βέβαια των κρουσμάτων έχει σημειωθεί σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο φόβος, αλλά και η αμέλεια έχει ως αποτέλεσμα μεγάλο ποσοστό ασθενών που έχουν μολυνθεί με το ιό HIV, που προκαλεί το AIDS, να το μαθαίνουν όταν πλέον η νόσος έχει προχωρήσει και δίνει συμπτώματα. Η πλειονότητα των νέων περιστατικών μόλυνσης με τον ιό αφορά άτομα ηλικίας 25 έως 44 ετών. Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανδρών είναι ηλικίας 30 έως 34 ετών, ενώ στις γυναίκες η προεξάρχουσα ηλικιακή ομάδα ήταν αυτή των 25 έως 29 ετών.
Δυστυχώς δεν έχει βρεθεί ακόμη η θεραπεία για αυτή τη μάστιγα. Πράγμα που σημαίνει πως όλο το παιχνίδι βρίσκεται στο χέρι μας. Εμείς πρέπει να ενημερωθούμε. Εμείς πρέπει να προσέξουμε.
Στα πλαίσια αυτής της ημέρας διοργανώνονται σε ολόκληρο τον κόσμο διάφορες εκδηλώσεις με στόχο να ενημερώσουν και να κινητοποιήσουν.
Συγκεκριμένα στην Ελλάδα θα πραγματοποιηθεί Μουσικό φεστιβάλ νεανικών συγκροτημάτων από τη Μη Κυβερνητική Οργάνωση PRAKSIS και με την υποστήριξη της "Τεχνόπολις" του Δήμου . Η συναυλία αποτελεί μέρος σειράς εκδηλώσεων οι οποίες πραγματοποιούνται από 27 Νοεμβρίου μέχρι 1η Δεκεμβρίου με κεντρικό μήνυμα "Πάρε - Φόρα - Εξετάσου!" στο πλαίσιο της εκστρατείας ενημέρωσης "Πρώτα Ρώτα" από την ΜΚΟ PRAKSIS και τη Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς και υποστηρίζονται από το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης και το ΚΕΕΛΠΝΟ, ενώ συμμετέχουν ακόμη 16 Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις.
Ας γίνουμε λοιπόν πιο προσεκτικοί. Ας προστατεύσουμε τον έρωτα ώστε να παραμένουμε πάντα ερωτευμένοι με τη ζωή. Ας κάνουμε την 1η Δεκεμβρίου, όχι μια μέρα θυμάτων αλλά μια μέρα ελπίδας.
1)Το μεγάλο μπέρδεμα για την αντιμετώπιση της οικονομίας. Καλά, τόσο καιρό ακούμε για την περίφημη επιστροφή της κρατικής παρέμβασης στο αδηφάγο φιλελεύθερο σύστημα ως μέσο αντιμετώπισης της κρίσης. Αντ'αυτού εμείς δίνουμε την εκμετάλλευση του Πειραιά, ξεπουλάμε την Ολυμπιακή..... Αυτό εννοούμε κρατική παρέμβαση;;;
2) Τον Κινέζο ηγέτη να τινάζει γοητευμένος δέντρα ελιάς και η πολιτική ηγεσία (βλ. Μπακογιάννη - Σπηλιωτόπουλος) να παρακολουθεί εκστασιασμένη.
3) Η μεγάλη ντροπή που ν(ο)ιώθω ως Έλληνας για τον τρόπο που φερόμαστε σε μετανάστες, πρόσφυγες και κάθε γης κατατρεγμένο.
4) Την ημιμάθεια των ΜΜΕ. Πότε επιτέλους θα μάθουν τη διαφορά ανάμεσα σε έναν πρόσφυγα και ένα μετανάστη. Αν χρειάζεται ας πάνε μια βόλτα μέχρι το λιμάνι της Πάτρας. ΈΛΕΟΣΣΣΣΣΣ
5)Το οτί ενώ εξακολουθώ να παρακολουθώ τους 2 Ξένους (για 100στή φορά) με αμείωτο ενδιαφέρον, το σίριαλ "VATOPEDI RESORT"το βαρέθηκα απο το δεύτερο κιόλας επισόδειο.
6) Το πόσο καταπληκτικά μαγειρεύει η μητέρα μου!
Billy T.
Κάποτε ο Δημήτρης Χορν είχε πει: «Ηθοποιός σημαίνει φως». Εγώ ως ανήσυχο πνεύμα, δανείζομαι το συλλογισμό και αναρωτιέμαι: «Ωραία για τον ηθοποιό το βρήκαμε. Τι γίνεται όμως με τον δημοσιογράφο; Δημοσιογράφος σημαίνει…
Ο ρόλος του δημοσιογράφου εντάσσεται στον χώρο των Μ.Μ.Ε. Αυτά με τη σειρά τους εντάσσονται στον ευρύτερο χώρο της κοινωνίας. Με όπλο την επικαιρότητα προσφέρουν ενημέρωση, ασκούν κριτική, στηρίζουν τη δημοκρατία και τον πλουραλισμό. Μέχρι εδώ καλά.
Μια είδηση έχει ενδιαφέρον όταν από αυτή λαμβάνουμε ένα συγκεκριμένο μήνυμα. Άλλοτε με έκδηλο τρόπο. Για παράδειγμα: «Αύριο θα κάνει κρύο». Το μήνυμα που λαμβάνω ως δέκτης είναι πως αύριο θα πρέπει να ντυθώ καλά. Άλλοτε με έναν πιο υποσυνείδητο τρόπο: «Ο πρωθυπουργός μετά τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, οι οποίες δείχνουν το κόμμα του να είναι δεύτερο , εξήγγειλε νέα κοινωνικά μέτρα» Το υποσυνείδητο μήνυμα θα αφήσω να το εντοπίσετε μόνοι σας.
Τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε μια προσπάθεια να παραποιηθεί αυτό το μήνυμα. Μια είδηση πλέον αποκτά περισσότερη βαρύτητα (αναγνωστική, οικονομική κτλ) όταν υποστηρίζεται από άλλες, συνήθως τύπου reality, ειδήσεις. Εδώ λοιπόν επανερχόμαστε στον ρόλο του δημοσιογράφου. Ο άνθρωπος που στηρίζει την ενημέρωση με αντικειμενικότητα ή το άφοβο μάτι του Big Brother;
Η απάντηση δεν είναι και τόσο απλή. Προσωπικά πιστεύω πως όποιος ανήκει σε αυτό το χώρο, πρέπει να εξελίσσεται. Με πορεία όμως ανάλογη με αυτή της κοινωνίας. Άμα η κοινωνία οδηγείται στον κιτρινισμό και στην παραποίηση των στοιχείων, τι να σου κάνει και ο έρημος ο δημοσιογράφος; Εξάλλου αν κοιτάξουμε αυτές τις κατασκευασμένες ειδήσεις με ένα άλλο μάτι, θα διαπιστώσουμε ότι απαιτούν αρκετή μαεστρία. Είναι μια μορφή τέχνης. Εξάλλου ο όρος κίτρινος τύπος ξεκίνησε από το comic strip “yellow kid” του Ρίτσαρντ Φέλντον Ούτκαλτ.
Ο ρόλος του δημοσιογράφου όμως είναι διττός. Από τη μια αφουγκράζεται και αποτυπώνει σε ειδήσεις τις συνήθειες της κοινωνίας και από την άλλη χαράζει και ρυθμίζει τον χαρακτήρα της. Οπότε πρέπει να βασίζεται στην αντικειμενικότητα και την αλήθεια. Πρέπει να αποφεύγει τις μεθόδους εντυπωσιασμού. Αν λοιπόν η κατάσταση στα Μ.Μ.Ε είναι προβληματική, σίγουρα φταίνε οι δημοσιογράφοι αφού αυτοί προωθούν σήμερα τα νέα πρότυπα.
Επανέρχομαι πάλι λέγοντας πως: «Δημοσιογράφος σημαίνει όχι φως αλλά αλήθεια» Μια αλήθεια που πρέπει να την αποτυπώσει στα λόγια του, να την εντάξει στα άρθρα και στις εκπομπές του. Να την μεταφέρει στο κοινό του. Ειδάλλως θα συνεχίζουμε να αναπαράγουμε την διαχρονική ατάκα του Αυλωνίτη «Βρε που πάμε;»
1)Η θεατρική παράσταση "8 γυναίκες κατηγορούνται" που είδα πρόσφατα.
2)Η ενδεχόμενη αντιμετώπιση του HIV με μεταμόσχευση μυελού.
3)Οι πρωταγωνιστές των τελευταίων κωμικοτραγικών εξελίξεων του Βατοπεδίου. Κάθε σκάνδαλο που σέβεται τον εαυτό του, αποτελείται απο μοιραίες γυναικες και jeune premier. Εμείς με τον Ψωμιάδη κ την Σωτηροπούλου θα την βγάλουμε;
4)Το ότι ο Ομπάμα δηλώνει ακόμα ότι θα κλείσει το Γουαντάναμο.
5)α.Ο χαμος που γίνεται στις φυλακές (μαζί σας) και το ποσο λίγο παίζει το θέμα στην τηλεόραση (ντροπή).
5)β.Το οτι τα πράγματα παραμένουν στάσιμα ενώ οι κρατούμενοι αρχίζουν να νοσηλέυονται στα νοσοκομεία απο την απεργεία πείνας. Δηλαδή τι άλλο πρέπει να γίνει;
6)Τα επεισόδια από τους platinum πλέον Απάραδεκους.
7)Το χριστουγεννιάτικο mood που αρχίζει να αχνοφαίνεται.
Βilly T.
Τις τελευταίες εβδομάδες παρακολουθούμε την προσπάθεια που γίνεται από τις περισσότερες φυλακές της χώρας. Χιλιάδες κρατούμενοι διαμαρτύρονται έντονα για τις συνθήκες κράτησης αλλά και γενικά για το αυστηρό σωφρονιστικό σύστημα, απέχοντας από το συσσίτιο. «Θα συνεχίσουμε μέχρι να σταματήσουν να μας ξεφτιλίζουν».
Η εγκληματικότητα ήταν ανέκαθεν ένα μεγάλο θέμα στην χώρα μας. Όχι γιατί τα ποσοστά στην Ελλάδα είναι αρκετά υψηλά (η Ελλάδα βρίσκεται χαμηλά στην εγκληματικότητα συγκριτικά με τις άλλες χώρες της Ε.Ε) αλλά γιατί πάντα υπήρχε μεγάλη αδυναμία στην αντιμετώπιση της. Χαρακτηριστικό είναι πως οι Έλληνες πολίτες αποτελούν τους πιο ανασφαλείς μέσα στην Ευρώπη. «Δεν ξέρουμε πως να χειριστούμε, όλους αυτούς που παραβαίνουν τους νόμους» υποστηρίζει γνωστός εγκληματολόγος, ο οποίος φαίνεται να επιβεβαιώνεται από την επικαιρότητα.
Ας δούμε όμως τα πράγματα αναλυτικότερα. 1)Σύμφωνα με το λεξικό. Έγκλημα: κάθε άδικη πράξη που εναντιώνεται στους πολιτειακούς νόμους και τιμωρείται. Ποινή: η τιμωρία που επιβάλλεται στον εκάστοτε εγκληματία. Εξαρτάται από το είδος του εγκλήματος και έχει σωφρονιστικό χαρακτήρα. Σωφρονισμός: Η προσπάθεια επιμόρφωσης, με στόχο την ομαλή επανένταξη της προσωπικότητας του «εγκληματία» στην κοινωνία. 2) Σύμφωνα με την πραγματικότητα. Έγκλημα: κάθε πράξη που εναντιώνεται στους πολιτειακούς νόμους και τιμωρείται αυστηρά (χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι συνθήκες και οι λόγοι για τους οποίους γίνεται). Ποινή: η τιμωρία που επιβάλλεται. Τις περισσότερες φορές είναι πολύ πιο σκληρή από όσο θα έπρεπε και δεν έχει σωφρονιστικό χαρακτήρα. Σωφρονισμός: «Σκεφτείτε 600 γυναίκες που βρίσκονται μόνο στις φυλακές Kορυδαλλού βιώνουν καθημερινά την εξαθλίωση, την ταπείνωση, τον πόνο και τον φόβο (για να μην πω τρομοκρατία) αφού αν οι κρατούμενες δεν συμμορφωθούν με τα δεδομένα του «σωφρονιστικού» καταστήματος δέχονται την απειλή της απομόνωσης. Αναρωτιέστε τι ακριβώς είναι η απομόνωση; Οι αθλιότερες συνθήκες... Ένα στρώμα στο πάτωμα και μια κουβέρτα, βρωμιά, κρύο, μουχλιασμένοι τοίχοι. Kαι αυτό όχι μόνο αν η κρατούμενη έχει πέσει σε κάποιο πειθαρχικό παράπτωμα ή δεν συμμορφώθηκε με το παραπάνω σύστημα, αλλά και όπως προανέφερα κάθε φορά που γυρίζει στη φυλακή θα περάσει για τρία εώς πέντε 24ωρα στην απομόνωση για λόγους ασφαλείας όπως λένε οι ‘’σωφρονιστές’’ μας.» (Άποψη μιας πρώην κρατούμενης)
Από πότε λοιπόν γίναμε τόσο σκληροί με τους ανθρώπους που έκαναν ένα ή περισσότερα, θελημένα ή αθέλητα λάθη; Αρκετοί είναι αυτοί οι υποστηρίζουν πως η εγκληματικότητα στη Ελλάδα αυξήθηκε με την μεγάλη εισροή αλλοδαπών στην χώρα. Αυτό μπορεί να υφίσταται μόνο σε επίπεδο στατιστικής. Περισσότεροι άνθρωποι, περισσότερες πιθανότητες να συμβούν εγκλήματα. Αλλά ας μην γελιόμαστε. Εγκλήματα συνέβαιναν και πριν από την είσοδο του μεγάλου κύματος μεταναστών στην χώρα μας.
Η εγκληματικότητα γεννιέται κυρίως από την εξαθλίωση. Η εξαθλίωση δημιουργείται από ένα σύνολο, από μια κοινωνία. Οπότε όταν κάποιος εγκληματεί δεν είναι ο μοναδικός φταίχτης. Την ίδια στιγμή που ως θύτης διαπράττει ένα έγκλημα, γίνεται θύμα σε ένα άλλο. Σε αυτό της κοινωνικής εξαθλίωσης . Για αυτό και το θέμα των φυλακών είναι μια πολύ καλή αφετηρία να μιλήσει κανείς για το φαινόμενο της εγκληματικότητας. Το παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό. Το σίγουρο πάντως είναι ένα. Όταν επιτρέπουμε στο ίδιο το κράτος να διαπράττει μεγάλα εγκλήματα δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα καλύτερο από τους πολίτες.
Ζούμε σε έναν κόσμο όπου διέπεται από φυσικούς νόμους. Σε μια κοινωνία η οποία καθορίζεται από γραπτούς και εθιμικούς κανόνες. Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε, εξελισσόμαστε μέσα σε ένα οριοθετημένο περιβάλλον, φροντίζοντας έτσι να επιτύχουμε μια αρμονικότερη συνύπαρξη. Τα πάντα πλέον έχουν σύνορα. Μικρές νοητές γραμμές που μας βοηθάνε να διακρίνουμε το σωστό από το λάθος, το πρέπει από το απαγορεύεται. Τα πάντα πλέον έχουν σύνορα.
Τι συμβαίνει όμως με τον λόγο; Μοναδικό παιδί της λογικής και της φαντασίας, είναι συνηθισμένο να υπάρχει και να δρα ελεύθερο. Να εκφράζει σκέψεις, εικόνες και μύχια συναισθήματα. Να προβληματίζει και να αναιρεί.
Σε μια πραγματικότητα σαν τη δική μας, ίσως να υπάρχει η ανάγκη να περιοριστεί η ελευθερία του λόγου. Ο ανεξέλεγκτος λόγος μπορεί να διαστρεβλώσει τα γεγονότα. Μπορεί να στιγματίσει ένα πρόσωπο, να παραπλανήσει ένα κοινό. Λαμβάνοντας υπόψη και την καταλυτική παρουσία των Μ.Μ.Ε στην καθημερινότητα, ο κίνδυνος αυτός διογκώνεται και πολλαπλασιάζεται. Επίσης τι γίνεται με τις περιπτώσεις της αισχρολογίας, της βλασφημίας, την ανταρσία ενάντια στο κράτος;
Για αυτό και στη νομοθεσία μας υπάρχουν διατάξεις δύο ειδών: Από τη μια μεριά, διατάξεις που κατοχυρώνουν την ελευθερία της έκφρασης και μετάδοσης της σκέψης και από την άλλη μεριά διατάξεις που επιβάλλουν όρια στην ελευθερία αυτή. Ας δούμε πιο συγκεκριμένα. Σύμφωνα με το άρθρο 14 του Συντάγματος, ο καθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, εγγράφως και δια του τύπου τους στοχασμούς του, τηρώντας τους νόμους του Κράτους. Ο τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται. Κατ εξαίρεση επιτρέπεται η κατάσχεση, με παραγγελία του Εισαγγελέα, μετά την κυκλοφορία: α) Για προσβολή της Χριστιανικής και κάθε άλλης γνωστής θρησκείας, β) Για προσβολή του Προσώπου του Προέδρου της Δημοκρατίας, γ) Για δημοσίευμα που αποκαλύπτει ορισμένες πληροφορίες για τις ένοπλες δυνάμεις, ή το οποίο σκοπεί την βίαιη ανατροπή του πολιτεύματος ή στρέφεται κατά της εδαφικής ακεραιότητας του Κράτους, δ) Για άσεμνα δημοσιεύματα, κατά τις υπό του νόμου οριζόμενες περιπτώσεις.
Πολλοί είναι αυτοί που θα συμφωνήσουν ότι στις παραπάνω περιπτώσεις, οι περιορισμοί στην ελευθερία του λόγου επιβάλλονται. Το έθνος, η θρησκεία, το πολίτευμα είναι έννοιες που πρέπει να προστατεύονται οπωσδήποτε. Με τι κόστος όμως; Όταν τιθασεύεις την σκέψη και το λόγο, σίγουρα υπάρχουν συνέπειες. Η λογοκρισία είναι ένα επικίνδυνο παιχνίδι. Μπορεί να οδηγήσει σε ακραίες καταστάσεις. Υπάρχουν περιπτώσεις στη σύγχρονη ιστορία όπου συντηρητικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα λογόκριναν και κατάστρεψαν ακόμα και ολόκληρα βιβλία. Παράδειγμα αποτελεί στον ελληνικό χώρο η χούντα της 21ης Απριλίου 1967, η οποία προέβη και σε δημόσια καταστροφή δια πυρός «αντεθνικών» βιβλίων των Δ. Σολωμού, Κ. Παλαμά, Ν. Καζαντζάκη και ξένων κλασικών, όπως ο Ντοστογιέφσκι, ο Ζολά, ο Τολστόι κ.ά.. Εξαίρεση φυσικά δεν θα μπορούσαν να αποτελούν το ναζιστικό καθεστώς του Χίτλερ ή τα κομμουνιστικά καθεστώτα του ανατολικού μπλοκ, που απαγόρευαν όσα βιβλία είχαν αντίθετες με τις δικές τους πολιτικές θεωρίες. Σήμερα σαν τέτοια ανελεύθερα καθεστώτα μπορούν να καταγραφούν το Τουρκικό κράτος (δίωξη κάθε φιλοκουρδικού βιβλίου ή άλλου εντύπου που πιθανόν να έβλαπτε το στρατοκρατούμενο καθεστώς της Άγκυρας), καθώς και τα φανατικά μουσουλμανικά κράτη όπως αυτά της Σαουδικής Αραβίας, του Ιράν, του Ιράκ καθώς και άλλα, τα οποία απαγορεύουν αυστηρώς κάθε βιβλίο ή άλλο έντυπο που αναφέρεται ή προάγει τον δυτικό πολιτισμό.
Από τα παραπάνω προκύπτει λοιπόν ένα μεγάλο δίλημμα. Από τα μια η απόλυτη ασυδοσία και από την άλλη η απόλυτα περιορισμένη έκφραση. Αυτήν την στιγμή, αναφερόμαστε στις δύο πιο ακραίες καταστάσεις. Ίσως και η λύση να βρίσκεται κάπου στη μέση. Ίσως και όχι.
Είναι πολύ δύσκολο μιλώντας για όλα αυτά, να μην ξεφύγεις από την σφαίρα του αντικειμενικού. Ο καθένας έχει την δικιά του θεώρηση για τα πράγματα. Προσωπικά πιστεύω πως η ελευθερία του λόγου τροφοδοτεί την τέχνη και γενικότερα τον πολιτισμό. Μπορείς να προστατεύσεις καλύτερα ένα θεσμό μια αντίληψη υπό το καθεστώς της ελευθερίας. Υπάρχει ο διάλογος, η αντίθετη άποψη, ο πλουραλισμός διαφορετικών αντιλήψεων. Όλα οι αρχές που στηρίζουν τη δημοκρατία. Αντίθετα με ο καθεστώς της ελεγχόμενης δημιουργίας και του περιορισμού. Παρόλα αυτά τα συμπεράσματα δικά σας.
Η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα δίνει και παίρνει. Πρώτος και καλύτερος δάσκαλος το ίδιο το κράτος, όπου φαίνεται να αδιαφορεί όλο και περισσότερο για το σεβασμό της ανθρώπινης προσωπικότητας.
Η Ελλάδα μια από τις χώρες με το μεγαλύτερο ποσοστό κρατουμένων, πάνω από 100 άτομα ανά 100.000 πληθυσμού, φαίνεται πως δεν είναι οπαδός της δεύτερης ευκαιρίας. Την περασμένη Δευτέρα ξεκίνησε πανελλαδική αποχή κρατουμένων από τα συσσίτια των φυλακών. Η διαμαρτυρία αυτή αφορά τόσο τις μεσαιωνικές συνθήκες διαβίωσης όσο και τις θεσμικές ρυθμίσεις για την αποσυμφόρηση των φυλακών. Οι κρατούμενοι καταγγέλλουν συνεχή καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αυστηρότητα στις ποινές, βίαιη συμπεριφορά από τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους, αλόγιστα πειθαρχικά, κράτηση σε απομακρυσμένες φυλακές, στέρηση αδειών, έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, κτηνωδία στις μεταγωγές και πολλά άλλα.
Πάρα πολλά είναι επίσης και τα περιστατικά κακομεταχείρισης κατά τη διάρκεια αστυνομικής κράτησης. Ποιος δεν θυμάται βέβαια το βίντεο που κυκλοφόρησε στην ιστοσελίδα YouTube, όπου έδειχνε δύο νεαρούς μετανάστες στο αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας στο κέντρο της Αθήνας να ξυλοκοπούνται από αστυνομικούς και να εξαναγκάζονται να χαστουκίσει ο ένας τον άλλον επανειλημμένα. Αντίστοιχο παράδειγμα σημειώθηκε την περασμένη Κυριακή, σύμφωνα με τις καταγγελίες της Πακιστανικής κοινότητας , στο αστυνομικό τμήμα Γαλατσίου. Συγκεκριμένα, οι αστυνομικοί με χυδαίους ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς, εξανάγκασαν τέσσερις Πακιστανούς μετανάστες να ξεγυμνωθούν.
Σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία (Μ.Κ.Ο για τα ανθρώπινα δικαιώματα), το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έχει καταδικάσει πολλές φορές την Ελλάδα για παραβίαση της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Παρόλα αυτά, τα περιστατικά συνεχίζουν να αυξάνονται. Περιστατικά που αποκαλύπτουν ένα μοτίβο δυσμενών διακρίσεων με θύματα ανθρώπους που οι περισσότεροι προέρχονταν από περιθωριοποιημένες ομάδες, ιδίως μετανάστες και αιτούντες άσυλο.
Σε απεργία πείνας θα προχωρήσουν επίσης από την Τρίτη 11 Νοεμβρίου δεκατρείς μετανάστες από χώρες της Βόρειας Αφρικής μέλη του Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης, που ζουν στα Χανιά και ζητούν να τους χορηγηθεί άδεια παραμονής για να ζουν μόνιμα στην χώρα μας. Η Ελλάδα ακόμη δεν έχει καμία μεταναστευτική πολιτική, καμία συνολική νομοθεσία για τα δικαιώματα των νόμιμων μεταναστών, και κανένα μέτρο για να διασφαλίσει την ομαλή ένταξή τους στην ελληνική κοινωνία. Οι μετανάστες είναι ανθρώπινα όντα και έχουν ανθρώπινα δικαιώματα, όπως το δικαίωμα στη ζωή, στην ελευθερία από αυθαίρετη κράτηση, στην ελευθερία από βασανιστήρια, καθώς και σε ένα ικανοποιητικό βιοτικό επίπεδο. Υπάρχουν κάποια διεθνή νομικά κριτήρια τα οποία είναι συγκεκριμένα ως προς τα δικαιώματα των μεταναστών εργαζομένων.
Μεγάλο αγκάθι στον χώρο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για την χώρα μας είναι και το θέμα της σωματεμπορίας (trafficking). Η Ελλάδα αποτελεί χώρα διέλευσης και προορισμού γυναικών και κοριτσιών θυμάτων εμπορίας για σεξουαλική εκμετάλλευση. Ωστόσο, ο αριθμός των γυναικών και κοριτσιών θυμάτων εμπορίας που αναγνωρίζονται ως τέτοια από τις ελληνικές αρχές παραμένει απαράδεκτα χαμηλός και έχει ως αποτέλεσμα οι γυναίκες αυτές να μην μπορούν να εξασκήσουν το δικαίωμά τους σε βοήθεια και προστασία.
Ο αριθμός των καταπατήσεων είναι μεγάλος. Όση μεγάλη είναι και η αδιαφορία που δείχνουμε πλέον στον συνάνθρωπο μας. Σίγουρα δεν είμαστε μόνο εμείς στον κόσμο που αδιαφορούμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ούτε μοναδικός φταίχτης είναι η ελληνική πολιτεία. Είναι πρόβλημα που αφορά το σύνολο. Αυτό που μάλλον φταίει, είναι ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα. Έχουμε μάθει να επιβιώνουμε και έχουμε ξεχάσει να ζούμε. Έχουμε ξεχάσει να προστατεύουμε τον άνθρωπο.
Βασίλης Θανόπουλος
Μεγάλη απογοήτευση και άγχος για το τι «μέλλει γενέσθαι», έχει προκαλέσει η τεράστια οικονομική κρίση που πλήττει ολόκληρο τον κόσμο. Μετοχές χάνουν μέχρι και το 50% της αξίας τους, τεράστιες επιχειρήσεις κλείνουν και αρκετές χώρες φλερτάρουν με την πτώχευση.
Για να ανακοπεί λοιπόν, η κατρακύλα του χρηματοπιστωτικού συστήματος υιοθετήθηκαν οικονομικά μέτρα, που προβλέπουν επιχορήγηση τεράστιων ποσών για τη διάσωση τραπεζών και οργανισμών. Μόνο το σχέδιο Πόλσον που ψηφίστηκε από τις Η.Π.Α προβλέπει την επιχορήγηση 700 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της ανθρωπιστικής οργάνωσης Oxfam, 967 εκατομμύρια άνθρωποι μαστίζονται από την πείνα παγκοσμίως. Για την εκρίζωση του υποσιτισμού αυτών των ανθρώπων θα αρκούσαν σύμφωνα με σχετική έρευνα του ΟΗΕ 30 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως. Με λίγα λόγια λιγότερο από το 5% του σχεδίου Πόλσον. Παρόλα αυτά, η εύρεση των αναγκαίων χρημάτων φαντάζει άπιαστο όνειρο για όλες αυτές τις οργανώσεις που μάχονται να καταπολεμήσουν την παγκόσμια φτώχεια. Σύμφωνα με τις δηλώσεις του εκπρόσωπου του ΠΠΤ (Παγκόσμιο Πρόγραμμα Τροφίμων) η μεγαλύτερη δυσκολία είναι η εύρεση των απαιτούμενων πόρων. Συγκεκριμένα δήλωσε: « Με το σχέδιο σωτηρίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος που ενέκριναν οι ΗΠΑ, το ΠΠΤ θα μπορούσε να λειτουργεί 100 χρόνια, καλύπτοντας την ανάγκη για τροφή όλου του κόσμου». Τραγική ειρωνεία αν σκεφτεί κανείς το πόσο εύκολα βρέθηκαν τα χρήματα για τις τράπεζες.
Κάθε πέντε λεπτά πεθαίνει κάπου στον κόσμο ένα παιδί κάτω των δέκα ετών από πείνα ή συναφείς αιτίες αν και η θεραπεία ενός υποσιτιζόμενου παιδιού κοστίζει μόνο 60 δολάρια περίπου το χρόνο. Ο υποσιτισμός δεν είναι απλώς το αποτέλεσμα έλλειψης τροφής. Είναι μια παθολογία που προκαλείται κυρίως από την έλλειψη βασικών θρεπτικών ουσιών. Τα τελευταία πέντε χρόνια, η χρήση των έτοιμων προς χρήση θεραπευτικών διατροφικών σκευασμάτων έχει αλλάξει ριζικά την προσέγγιση στη θεραπεία του σοβαρού υποσιτισμού οξείας μορφής. Τα προπαρασκευασμένα αυτά τρόφιμα, που είναι συσκευασμένα σε ατομικές μερίδες, περιλαμβάνουν όλα τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά. Όντας εύκολα στη χορήγηση, οι ίδιες οι μητέρες – δεν χρειάζεται να μεσολαβήσουν γιατροί ή νοσηλευτές – είναι σε θέση να αναλάβουν τη φροντίδα των παιδιών που κινδυνεύουν και άρα μπορούν να επωφεληθούν πολύ περισσότερο. Το μόνο που χρειάζεται είναι να βρεθούν οι πόροι για την αγορά των προπαρασκευασμένων τροφίμων.
Το 2000 οι χώρες-μέλη του ΟΗΕ, θέτοντας τους στόχους της χιλιετίας είχαν δεσμευθεί ότι θα μειώσουν κατά το ήμισυ τα ποσοστά του παγκόσμιου πληθυσμού που ζει με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα και των λιμοκτονούντων μέχρι το 2015. Κάτι βέβαια που δεν φαίνεται να γίνεται εφικτό αφού, σύμφωνα με το δελτίο τύπου της Παγκόσμιας Τράπεζας η διεθνή κρίση θα επιδεινώσει την κατάσταση στις αναπτυσσόμενες χώρες, αυξάνοντας των αριθμό των θυμάτων του υποσιτισμού.
Το βασικό, λοιπόν ερώτημα είναι το αν θα κρατήσουν οι χώρες την υπόσχεσή τους για την χρηματοδότηση και την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας. Τα αφρικανικά κράτη ήδη από τις αρχές Σεπτεμβρίου κάλεσαν τις ανεπτυγμένες χώρες να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους για αύξηση της ανθρωπιστικής βοήθειας, παρά την κρίση.
Πολλοί είναι αυτοί που προσπαθούν να βρουν το νέο οικονομικό σχηματισμό που θα αντικαταστήσει το προβληματικό πια φιλελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα. Όποια και αν είναι η νέα επιλογή, ένα είναι σίγουρο. Πως πρέπει να είναι πιο ανθρωποκεντρική, με γνώμονα την επιβίωση του συνόλου και όχι τον εξειδικευμένο πλούτο των ολίγων. Ειδάλλως πέρα από την οικονομική χρεοκοπία που βιώνουμε αυτή τη στιγμή, θα αντιμετωπίσουμε και την ηθική χρεοκοπία της ανθρωπότητας.
Βασίλης Θανόπουλος
To πρώτο blog μου. Αχ είμαι τοσο χαρούμενος. Τι να μου ευχηθώ;;;;; Καλό σχολιασμό και πολλούς visitors!!!
