ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ

Κάποτε ο Δημήτρης Χορν είχε πει: «Ηθοποιός σημαίνει φως». Εγώ ως ανήσυχο πνεύμα, δανείζομαι το συλλογισμό και αναρωτιέμαι: «Ωραία για τον ηθοποιό το βρήκαμε. Τι γίνεται όμως με τον δημοσιογράφο; Δημοσιογράφος σημαίνει…

Ο ρόλος του δημοσιογράφου εντάσσεται στον χώρο των Μ.Μ.Ε. Αυτά με τη σειρά τους εντάσσονται στον ευρύτερο χώρο της κοινωνίας. Με όπλο την επικαιρότητα προσφέρουν ενημέρωση, ασκούν κριτική, στηρίζουν τη δημοκρατία και τον πλουραλισμό. Μέχρι εδώ καλά.

Μια είδηση έχει ενδιαφέρον όταν από αυτή λαμβάνουμε ένα συγκεκριμένο μήνυμα. Άλλοτε με έκδηλο τρόπο. Για παράδειγμα: «Αύριο θα κάνει κρύο». Το μήνυμα που λαμβάνω ως δέκτης είναι πως αύριο θα πρέπει να ντυθώ καλά. Άλλοτε με έναν πιο υποσυνείδητο τρόπο: «Ο πρωθυπουργός μετά τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, οι οποίες δείχνουν το κόμμα του να είναι δεύτερο , εξήγγειλε νέα κοινωνικά μέτρα» Το υποσυνείδητο μήνυμα θα αφήσω να το εντοπίσετε μόνοι σας.

Τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε μια προσπάθεια να παραποιηθεί αυτό το μήνυμα. Μια είδηση πλέον αποκτά περισσότερη βαρύτητα (αναγνωστική, οικονομική κτλ) όταν υποστηρίζεται από άλλες, συνήθως τύπου reality, ειδήσεις. Εδώ λοιπόν επανερχόμαστε στον ρόλο του δημοσιογράφου. Ο άνθρωπος που στηρίζει την ενημέρωση με αντικειμενικότητα ή το άφοβο μάτι του Big Brother;

Η απάντηση δεν είναι και τόσο απλή. Προσωπικά πιστεύω πως όποιος ανήκει σε αυτό το χώρο, πρέπει να εξελίσσεται. Με πορεία όμως ανάλογη με αυτή της κοινωνίας. Άμα η κοινωνία οδηγείται στον κιτρινισμό και στην παραποίηση των στοιχείων, τι να σου κάνει και ο έρημος ο δημοσιογράφος; Εξάλλου αν κοιτάξουμε αυτές τις κατασκευασμένες ειδήσεις με ένα άλλο μάτι, θα διαπιστώσουμε ότι απαιτούν αρκετή μαεστρία. Είναι μια μορφή τέχνης. Εξάλλου ο όρος κίτρινος τύπος ξεκίνησε από το comic strip “yellow kid” του Ρίτσαρντ Φέλντον Ούτκαλτ.

Ο ρόλος του δημοσιογράφου όμως είναι διττός. Από τη μια αφουγκράζεται και αποτυπώνει σε ειδήσεις τις συνήθειες της κοινωνίας και από την άλλη χαράζει και ρυθμίζει τον χαρακτήρα της. Οπότε πρέπει να βασίζεται στην αντικειμενικότητα και την αλήθεια. Πρέπει να αποφεύγει τις μεθόδους εντυπωσιασμού. Αν λοιπόν η κατάσταση στα Μ.Μ.Ε είναι προβληματική, σίγουρα φταίνε οι δημοσιογράφοι αφού αυτοί προωθούν σήμερα τα νέα πρότυπα.

Επανέρχομαι πάλι λέγοντας πως: «Δημοσιογράφος σημαίνει όχι φως αλλά αλήθεια» Μια αλήθεια που πρέπει να την αποτυπώσει στα λόγια του, να την εντάξει στα άρθρα και στις εκπομπές του. Να την μεταφέρει στο κοινό του. Ειδάλλως θα συνεχίζουμε να αναπαράγουμε την διαχρονική ατάκα του Αυλωνίτη «Βρε που πάμε;»