BLOGGER TEMPLATES AND TWITTER BACKGROUNDS

Αγαπητό ημερολόγιο: τρομοκρατία

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

Αγαπητό ημερολόγιο γεια σου,

Σήμερα το θέμα που με απασχολεί είναι η τρομοκρατία στην Ελλάδα. Καλά δεν ξύπνησα και με αυτόν τον καημό... Η καθημερινότητα φροντίζει άλλωστε να απασχολεί το μυαλό μου με άλλα πιο ανούσια θέματα! 

Αλλά πως να το κάνουμε; Πολλά τα ερεθίσματα τελευταία από τον μεντιακό περίγυρο, για αυτό και οι προβληματισμοί.

Με μια υποκειμενική ετυμολογική προσέγγιση η λέξη "ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ" αναφέρεται στη εξουσία του τρόμου. Αν δεν κάνω λάθος η λέξη "Κράτος"  στην αρχαιότητα αφορούσε την εξουσία στην πιο ωμή της εκδήλωση. Επομένως, όποιος ασκεί την εξουσία του τρόμου είναι τρομοκράτης.

Για να σου είμαι απόλυτα ειλικρινής, αγαπητό ημερολόγιο, όλοι οι πρωταγωνιστές του τελευταίου επεισοδίου του b-serial  που παίζεται με μεγάλη επιτυχία στη χώρα μας (και το όνομα αυτού TROMOELLADA -CRISIS EDITION) δεν που πολυγεμίζουν το μάτι.

Όχι ότι έχουν κάτι τα παιδιά αλλά μετά από τους δίδυμους πύργους, την Αλ Καίντα, τους καμικάζι κτλ. κτλ., οι εικόνες αυτών των παιδιών με τα χτυπημένα πρόσωπα δεν μου προκαλούν τρόμο. Οπότε (με βάση τον παραπάνω συλλογισμό) δεν μπορώ να τους εντυπώσω συνειδητά ή υποσυνείδητα, ως τρομοκράτες. 

Ίσως η υπερπροβολή αυτού του θέματος τα τελευταία χρόνια με έχει αλλοτριώσει και δεν με αφήνει να αφομοιώσω την επικινδυνότητα των γεγονότων.

Ίσως πάλι να βρίσκομαι σε πλήρη αισθαντική λειτουργία και να αντιλαμβάνομαι ότι κάτι δεν πάει καλά, σε όλη αυτήν την ιστορία. Το περικείμενο της επικαιρότητας άλλωστε, με έχει μετατρέψει σε δύσπιστο αρπακτικό, έτοιμο να κατασπαράξει όποιον ετοιμάζεται να μου πουλήσει αληθοφανή ή αληθή συμπεράσματα.

Συγνώμη για το παραλογισμό μου, αγαπητό ημερολόγιο, αλλά προσπαθώ να σου μεταφέρω ακριβώς τη ροή τον σκέψεων μου.

Η τετράγωνη λογική μου επιβάλλει τον ακόλουθο συλλογισμό: Όταν μια χώρα βιώνει οικονομική κοινωνική και πολιτική κρίση, τότε άμεσο επακόλουθο είναι η εμφάνιση ακραίων αντιδράσεων. 

Στο χώρο της πολιτικής, οι ακραίες αυτές αντι-δράσεις είναι εμφανείς όσο δεν πάει. Τόσο μάλλον που έχουμε φτάσει σχεδόν στο στάδιο της νομιμοποίησης. ( Αλήθεια αφού έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο γιατί μας προβληματίζει οποιαδήποτε άλλη μορφή βίας; Όταν δηλαδή φτάνουμε να την ψηφίζουμε και την βάζουμε στη Βουλή, ως σχηματισμό πολιτικής δράσης, δεν είναι τουλάχιστον υποκριτικό να αντιδρούμε για κάποια άλλη εκδήλωση της;) 

Στο χώρο της οικονομίας, οι ακραίες αντιδράσεις νομίζω μας έχουν πλέον κατακλύσει. Ακραία μέτρα για αγοραστική αφαίμαξη. Ακραίες αποφάσεις που οδηγούν σε ακόμα πιο ακραίες αυτοκτονίες.

Τι μας μένει λοιπόν; Οι κοινωνικές αντιδράσεις. Όχι αγαπητό ημερολόγιο, όχι. Στην Ελλάδα οι πορείες και οι απεργίες δεν συνιστούν κοινωνική αντίδραση. Για τους άλλους λαούς, ίσως. Για εμάς όχι. Σε εμάς αποτελεί ένα στερεότυπο που ακολουθεί τους ίδιους εθιμικούς κανόνες με αυτούς της ελληνικής φιλοξενίας. Άσε που και να ήταν, δεν συμμορφώνονται με τον ορισμό του ακραίου. 
Ο συλλογισμός μου φτάνει ξάφνου σε μια κατάληξη. Μήπως αυτή η "Τρομοκρατία" αποτελεί αυτήν την ακραία κοινωνική αντίδραση που απαιτούν οι νόμοι της φυσικής για να εκτονωθεί η τρέχουσα κοινωνική κρίση;

Προφανώς και δεν ενστερνίζομαι εύκολα το συλλογισμό αυτό και εναντιώνομαι, όπως ακριβώς εναντιώνομαι σε όλες τις παραπάνω ακρότητες που αφορούν την πολιτική και την οικονομία.

Για πιο λόγο όμως διαπιστώνω το συλλογισμό αυτό αφού δεν το αποδέχομαι; Είναι απλό, αγαπητό ημερολόγιο. Μόνο όταν φτάνω σε σημείο να αντιλαμβάνομαι τα πράγματα μπορώ να προβώ σε σκέψεις και δράσεις αντιμετώπισης.

Σε ευχαριστώ